YOLANDA CASTAÑO
SANTIAGO DE COMPOSTELA, 1977
Vai un día precioso.
E que ben fixemos vir ata aquí, o parque
tanto mete a pata como brilla, o mesmo ca un adolescente.
Ti estás repenicante co teu vestido amarelo;
no fondo da fonte hai un mar embalsamado e, ves?
os pardais tamén quixeron esquecer os nomes das cousas.
Ó fondo, o monte abraza a ideoloxía da primavera.
A nai daquel pequeno pronuncia abrígate coma un mantra.
Temos pan e cirolas, e algúns mp3,
non che divirte observar ás persoas e imaxinarlles historias rocambolescas?
Pídesme entón que che saque unha foto,
pero non te conformas cunha pedra guindada contra o estanque.
A ver, meu amor: eu mido un oitenta e catro,
os meus ollos han estar dez centímetros por baixo diso,
como queres, dende aquí, que encadre o verde e a montaña,
a fonte coa pequena estatua ecuestre alí no alto,
a rolada de sociables azaleas de diante e mais a ti,
todos felices no mesmo paralelogramo.
Non é certo que esta luz de mediodía de sábado teña dous pés esquerdos.
O bastón dun vello cruza o camiño coma se fose os cornos dun caracol.
Estás empezando a torcer o bico. A ver.
Ponte alá diante da fonte, pégate ben ó seu bordo lambido,
se non saen os teus zapatos novos pode que nunca te recoñezamos.
Vou facer o posible,
póñome en fronte aquí de pé, eu mido
un oitenta e catro. Levanto os brazos coa cámara ós ollos. Pero non.
O doado da transparencia anda decidíndose a facer dieta.
Se saco a estatua e mais o monte, as flores e ti quedades fóra,
ou se queres un retrato, hai que renunciar a esa paisaxe.
Meu amor, vai un día precioso,
todos os recantos do parque están entoando unha balada.
Vai mirando de meterte todo isto na cabeza
que eu vou intentar mercar por aquí preto dous xeados.
Dende aquí pode verse con claridade. Están desmantelando o almacén.
Sobre a praia da historia, o folclórico cadáver dun cachalote.
Á oferta debeu quedarlle cara
de parva mirando cara a demanda.
Unha antiga sintaxe perplexamente perdendo fin.
Tantos sábados de garda, tantas estufas de leña,
tantos pistóns, escordaduras, correas de transmisión.
“O produto non conseguiu convencer ó 2012”.
Hai que ficar coas mans caídas. Xa non facemos falta aquí.
Sen panca nin contraoferta, o tristísimo striptease comezou:
algunhas caixas mandáronas fóra, outras
xa partiron elas polo seu propio pé.
Os andeis co cu ó aire e un balance coa boca moi
pequena pero aberta.
O boletín da fábrica fora o primeiro
que caera de mortal enfermidade. Máis tamén facía gasto. A ver se así.
Os peores presaxios impugnando o mecanismo.
Unha mosca amargurada que avanza orgullosa cara o
leito de morte, demasiado concentrada na reencarnación.
O vello acio da plantilla xa de antes acusara bacterias.
Na fábrica todos querían ser de outro lugar: uns que de onde nace o ouro,
outros que de alí onde naves de luz sucan
escaleiras mecánicas.
Dende aquí podo avistar o seu desfile case contento.
Van en fila india comprar chaquetas de brillo.
Cruza a escena unha moza nerviosa que persegue a súa virxindade como
a unha pombiña.
Se non queres correr, tamén podes
saltar algúns valos.
Partamos todos ditosos a lamber espiños e a rezar en inglés.
Polas mañás ensina no conservatorio, polas noites, fai ruído.
Os sábados adoras os tacóns, os luns a sensación dunha pedra no zapato.
De ida mastigan ríos, de volta aspiran tiras de mofo.
Cos ollos abertos ábrome en tixoliñas, cos ollos pechos, cruzo ese furado.
Onte bocata de destino con apisoadoras, hoxe, lixo de debaixo da moqueta.
De portas para fóra pégome a eles, de portas para dentro pégome un tiro.
De cintura para arriba fai marmelada cos promedios, de cintura para abaixo, sabe perdoar.
Á dereita vicios de cortexo, á esquerda virtudes de cortello.
De día muxo a vaca da responsabilidade, de noite meto o meu engado baixo martelos percusores.
Por diante que nada nos recorde a nós, por detrás a metralla está na carne.
Enriba do papel prodixioso folclore de indicios, por baixo do papel, medo a voar.
Ás 23:45 talladiñas no antebrazo, ás once da mañá, cómome un volcán.
Antes iso non me gustaba nada, agora, encántame.