PEDRO J. GÓMEZ. Serie Castelo Branco 1, 2010.

(Vigo, 1950), escritor, profesor y crítico literario, es autor
de una amplia obra que abarca poesía, narrativa, teatro
y ensayo. En 1986 consiguió el Premio de la Crítica de España
con el libro de poemas Os documentos de sombra, y en 1997 el Premio
de la Crítica de Galicia con A escrita das aves de marzo. Su obra poética se
encuentra reunida en Ancoradoiro. Obra poética (1983-2003).

era Roma por dentro ou labirinto Roma
ou fábrica de aceites miserábeis
e nós
quebrados
en varios corpos brancos, Bea moi cativa
superada en altura cinco veces polo vigor dun fillo

e non chegamos nunca
á mesa das especias
ao cuarto do almorzo onde todos agardan

era Roma sete outeiros de paredes verticais que só os abutres saben
e mañá
moi cedo
regresa o tren a casa pero nós
chegaremos tarde á rúa porticada da estación esa muralla
onde morre a cidade

e será Roma labirinto Roma casa clausurada
para sempre en nós

goberna a confusión nos dominios horizontais da lama
e eu vivo repartido dobre en dous extremos: na beira do cantil da brétema
e dentro da oficina coas máquinas inertes cubertas de lenzois grises como cadáveres                                                                                                     labrados no silencio porque é domingo

domingo morto en hora de betume e superficie crómer

quen entre os fillos chama por min ameazado
quen dos que eu fun chama pola nai desde a fondura extraña

goberna extravío sobre as demarcacións podres do ermo
e nunca
imos coincidir cos outros no momento en que chaman a ocupar a plataforma de atrás
no tranvía único e mortal da madrugada

ao calor das lámpadas de inverno
madura o corpo linfa dos cativos

eses que durmen en leito vertical amarrados con correas
cinchas de cabalo

os que perseguen no mapa da fronteira
o espello do mundo en cidadela ínfima

eses que soñan o descenso ás minas de auga
e alimentan o vestido de pel de seda dos seus ollos
coa semente secreta do mineral cinabrio

chego á cidade sórdida remota
remota lonxincua de paredes negras
casulo mesto da miña soidade

serei interrogado e sufrirei vergoña

vivo
reducido
con mínima abertura a patio mortal onde se cultiva o eco dos veciños
                                                                                       en balbordo e calumnia
roupa frouxa e tecidos derrotados en lixivia

conducido serei na rede das rúas violentas e procurarei razón de amizade
unha saída

pero ninguén acode cando chamo
e non vive nin sombra de persoa no ángulo da taberna onde tantas veces
                               rimos xuntos e xuntos calculamos o plano da cidade ceibe
e chove
como nunca
na vida

a min correspóndeme habitar na parte alta encapsulado vello en larva e con ferrollos
                                                                                                                           en cada extremidade
preso no pombal que se ergue en ignominioso equilibrio e sen apenas fenda para luz
                                                                                                            ou rexistro mínimo de osíxeno

e con moita prudencia muscular e con doente disposición articulatoria ando a calcular
           a extensión de cada chanzo por se non collen os meus pés e caio e me derrumbo

definitivamente

así camiñamos as persoas maiores
así vou avanzando en plano oblícuo cara á obrigada residencia que me correspondeu
                                                                                               no alto da construción comunitaria

alá arriba palafito da néboa cárcere non sei se provisoria caixa inhóspita que non me
deixa mover os brazos ser eu e resistir

por esa rúa adentro non quero continuar
contra os muros secos o meu corpo marcado e silandeiro
e na boca final as mulleres que ascenden amarradas cun cabo de escoura

pé da rúa portas infinitas
armacéns abertos ao suburbio en epidemia
e a miña hora inocente perseguida de vultos policiais
e de esbirros que matan e de sacerdotes loucos