XABIER CORDAL
O cabaleiro verde abre o ovo da serpe no canaval
Alí o corazón do boi grita como a camba
Rompe e sangra sobre o lago
O rosetón, o ollo do xigante
O dragón que abala as catedrais
Eu son a edra
Eu son a danza
Descoñezo todo profundamente
II
todos os invernos eran igual: había que escavar o corazón
o cativo saudaba a morte prendendo no seu interior unha lucerna
había que evitar a carroza dos vampiros
deixando a cociña sen varrer na madrugada
baixo a almofada danzaban as sombras, o dente
e o regalo dos tres reis
pero el estaba na mansión do espírito que vocifera
un home tranquilo que ulia a benzetacil 600
remangou o seu hábito cegador
abriu a palma
en vez de sangue, o neno viu duas amígdalas
Flores, por exemplo, non recordo, non sei
se valen os peixes de cores que había encima da vanguard
que mercaron cando nacín. Vivíamos no segundo,
ao redor dun patio cincento, unha sucesión de plásticos
particulares. As veciñas cantaruxaban
sobre eles. Eran gotas soas de auga na tarde inmensa,
a hora que paraba a televisión.
No piso ras do chan dúas vellas
amoreaban leña e varredura. A porta
cheiraba tanto que estaban soas, ou tolas,
como se non vivisen na cidade.
A descrición dos feitos é como segue
As palabras son feitos
Este é o relato
un señor que traballa en tertulia radiofónica
dunha radio financiada pola Conferencia Episcopal
aconsella flexibilidade no emprego
“flexibilidade”, di
“iso permitirá que se axilice o mercado
de traballo”, di
cobra 200 euros cada día por dicilo
é pola tarde
vai sol en Madrid
vai sol en Compostela
vai sol en Monforte
fuma e merca un libro nunha libraría
cando remata a tarde marcha á súa casa
mañá volverá
e dirá
“hai que flexibilizar o mercado de traballo”
o ano que vén volverá
e dirá
“hai que flexibilizar o mercado de traballo”
O mercado de traballo fluirá
Coma un río, coma a noite na que flúen os ríos,
Coma os supermercados, coma os mosquitos e as estradas
A estación de autobuses seguirá aí
Nós tamén
os bispos que financian radios morrerán,
o Papa morrerá, créanme
(o propio Deus morreu hai uns anos
e a morte se fixo algo máis flexible),
morrerá o cabrón da tertulia radiofónica
terá pensión privada, xubilación, fillas na Universidade,
catro coches mercados e vendidos, un ataúde de caoba
Nós tamén
(por iso resistimos)
Todo flúe
A folga
Permanece
ti peitéaste no cuarzo negro e ti no outro
ensinas como sangra a punta do índice
faime un regalo, solta a cinta
e deixa que ardas igual ca as tumbas dos reis
perseguen o escaravello triste do mar
á volta dos corpos
amenceremos estrañamente
típulas, o crepitar da choiva longa
nos cádavos que viaxaron
precisamos o tempo tanto
coma o bosque