DOROTHEA VON ELBE
Sin título, 2016

i, eu morrendo
nesta longa noite
de pedra.
CELSO EMILIO FERREIRO

Logo daquel tempo
o silencio cesou, nacendo a palabra.
Primeiro en tímidos murmurios
que foran converténdose en
longas conversas cada noite.
Fóra, ao solpor, o ar
foi mesturando as verbas
que saían polas fiestras
alongando o seu eco ata
vales lonxanos e pouco habitados.
Primeiro semellaran paxaros a chiar,
máis, despois, tornaron a converterse
en frases con sentido
que todos adoptaran ao adurmiñarse,
imaxinando caricias
que facían fuxir à dor.
Agora, esmoreceu a palabra
e o silencio agachado trala porta
muda en sombra
cada dia.

a MiÑa viDa

Hoxe fixen lentellas
e para mañá
hei comprar carne.

Pasei o aspirador
e baixei o lixo.

De sábado sairemos a cear
para falarmos de negocios
cos outros.

Onte lin a Baudelaire
mentres se cocía o peixe.

Despois reguei as plantas
e puxen a calefacción
porque sempre teño frío.

Sempre me persegue o frío.

vaCinas COntra a MELanCOLÍa

Hai no ceu
sucursais do delirio
onde pecan as almas
ansiosas de destino.

Na terra, entrementres,
os suicidas facemos a fila
para nos inxectaren vacinas
contra a melancolía.

E neses momentos
en que os soños nos alcanzan
imaxinamos a nosa morte
entre orgasmos defensivos.

Hai no ceu
sucursais do destino
onde exaculan as mutiladas
almas do delirio.

O PasO DO tEMPO

O tempo é ouro
–díxome–
e marchou calculando en diñeiro
o que perdera ao me saudar.

Eu fiquei alí,
sentada naquel parque escuro,
mentres as nubes
arroupaban á lúa,
calculando en palabras
o que deixara de pensar.

vOLtarÁs, CrEO

Fuches embora
deixando o teu corpo na cama.
Soou a máquina do tempo,
erguícheste e saíches
a esa rutina cotiá.

Remexín preguizosa
entre os lenzois
e atopei o teu peito,
mais tu xa non estabas.

Voltarás, creo,
cando a friaxe xee a túa alma
e vestirás de novo
esa carne inmóbil
que che quedou na casa.