ISMAEL RAMOS
MAZARICOS, 1994
EZEQUIEL
Nunha esquina da clase, xusto en fronte, o profeta Ezequiel practica a postura
das mans diante do peito, sen agarrar nada.
O seu corpo é como as plantas de interior nos pisos de aluguer. Descoidadas. Á
vista, desvergonzado. Natural e incómodo.
Dálle forma á idea cos dedos. Pero non é iso. Tamén eu o vin soster un cigarro.
Non treme, pero retórcese.
É difícil dar a luz unha idea cos nosos anos. A clase é estreita. Ás veces
preocúpame máis o xesto do bico, a impaciencia. Pero é difícil.
Hai que torcer os dedos e deixalos estar. Esperar que cando pase o peixe quede
encaixado sen que nos movamos.
MOZO SENTADO
A figura do mercador aparece sobre un fondo negro. O seu fillo medrou sobre un
fondo negro. A sombra no perfil esquerdo. É unha escuridade que semella
específica, aínda que non teña nada de especial. Terra húmida que pisamos sen
afundirnos.
Mirar á fronte. A posición dos dedos entre as pernas. O pai coida ata ese detalle.
Exercicios de piano. Un corpo perfecto.
Non hai xoias, senón engurras na roupa. Un reloxo calquera.
Grazas á chegada da austeridade, apareceu o retrato, inventouse a infancia,
medraron máis altos os repolos.
No centro, unha noz que non romperá nunca. O pescozo estirado. O corpo recto e
sen sorrir.
O que quero dicir é que a figura do mercador, ou a do seu fillo, nunca pensaron
aparecer neste poema, sobre un fondo negro. Este non foi o retrato pactado.
Pero tampouco eu estiven nunca tan preto desa boca.
Sobre unha fotografía de Jesús Madriñán
O FUTURO
Preguntades constantemente que faremos despois. Pero nós non sabemos
responder con palabras. Non sabemos.
É como cando todas as árbores dun bosque se inclinan ao mesmo tempo para
indicar a dirección do vento. O seu boureo. A desorde.
Poderiamos chamarlle futuro á diferenza entre o que intentamos ser e o que
somos, entre o que cremos ser e o que verdadeiramente somos. Unha fórmula
próxima á da decepción.
Pero nós eliximos a imaxe chorosa dunha virxe.
Escollemos unha estampa para poder rompela ou deixala esquecida dentro dun
libro durante anos.
Alí, lonxe da vista. Onde non vos moleste nunca máis a nosa feliz indecisión.