GONZALO HERMO
RIANXO, 1987
ESTOU aquí. En fronte atópase o resto do mundo.
O vento do norte sutura o teu verbo a esta casa.
Instala o noso medo na raíz.
Ponlle nome a aquilo que cremos amar por moito tempo.
Pensa no instante en que soubemos que este muro caerá.
Abre a porta, deixa pasar os cans: que coman da mesa.
Para que cheire a terra a entroido ou barricada dunha vez.
Para que cheire a algo que se desfai e se compón constantemente.
Non deteñas a ollada na beleza do incendio.
Abre unha fisura.
Rompe o círculo.
Escapa
Celebración, 2014
AUTOBIOGRAFÍA #1
Primeiro pracer
Oín dicir que o desexo é unha imaxe da infancia.
Daquela o meu desexo acontece ao pé dun río
nunha paisaxe asolagada polas augas
onde dous rapaces xogan a arrolarse pola herba.
Recordo a humidade do lugar.
O cheiro a resina que manaba dos amieiros.
A luz verde que cerca a braña á tarde.
Amparado nesa luz
o corpo do rapaz apertado contra a terra
o meu por riba caéndolle de lado
aterrando sobre as pedras cos xeonllos.
Se en verdade o desexo é unha imaxe da infancia
daquela o meu desexo acontece na ferida.
Cómo fuxir do lugar
en que o pracer se estanca e fermenta,
fermenta.
Cómo se baleira a memoria
para ser por fin
un home novo.
A vida salvaxe, 2018
A VIDA SALVAXE
Por algunha razón, souben que as palabras
acabarían borrando a experiencia
cando o poema chegase.
Pero eu
atopei o camiño de regreso
ata este encontro:
despídome do pecado.
Os meus pés pisan a terra,
acollen o seu tacto como se tocasen o mundo
e aquilo que é salvaxe dispón a súa orde
ao tempo que a memoria esvaece na textura.
O descoñecido di:
—Hai un peche entre a vida
e a vida dos demais
que estoura nun encontro.
Non se pode escribir ese suceso con palabras prestadas.
Cando a experiencia se impón, claudica o seu sentido.
Daquela tiven que escoller
entre a palabra e a vida.
Escollín a vida.
Pedinlle ao mundo que me abrise
o seu rostro salvaxe.
A vida salvaxe, 2018