Beatriz Chivite

Fundación Ortega MuñozPoesía, SO11

BEATRIZ CHIVITE

CINCO POEMAS

Cuando un mundo acaba, no es sólo el vacío
que llena los corazones con su peso de duda;
también las palabras se deshacen en el espíritu
que interroga el pasado.
Nuno Júdice

I.

Vagando por tus calles
Aku mendengar suaramu
cercando gli spazi vuoti
j’ai touché tes rides
zure ezpainak dastatzen
看了你的眼睛
and yet I can’t find the wor(l)d.

 

II.

Ozeanoaren gainean
igerian zegoena
harri bitxi eta urre
zirela uste zenuen

alga toxiko
eta medusa fluoreszenteek
itsuten zintuzten

ni bezala
itsasoa ere
pixkanaka hilzorian
‘gizateri’ honetan.

 

Creíste
quo lo que flotaba
en el océano
era oro
y piedras preciosas

las medusas fluorescentes
y las algas tóxicas
te cegaban

como yo
el mar también
muere
poco a poco
en esta ‘humanidad’

 

III.

Kings Crosseko Starbucks-a
goizeko seietan
non amets egin
ez daukatenentzat
oraindik irekita zegoen.

Buruak besotartean
mahai gainean
jarrita

eskutartean
paperezko edalontziak.

Lehen inor ez zen
haiengana hurbiltzen.

Orain jada ez dago
hurbildu daitekeen inor.

Agian inoiz ez zegoen
inor.

 

El Starbucks de Kings Cross
estaba abierto
a las seis de la mañana
para quienes no tenían
donde soñar.

Ponían las cabezas
encima de la mesa
entre los brazos

en las manos
vasos de papel.

Antes nadie
se les acercaba.
Ahora ya no hay nadie
que pueda acercarse.
Quizá nunca hubo nadie.

 

IV.
Marte

Guztiok gara arrisku
guztiok gara laztan
ezer ez da benetan aldatzen

bizitza arrastoen bila gabiltza
hemen, han
behin egon zen lekuan
eta inoiz egongo ez den
basamortuan

bizitza arrastoen bila gabiltza
horrek zer esan nahi duen
oso ondo jakin gabe.

 

Todos somos el peligro
todos somos las caricias
nada cambia en realidad

buscamos restos vida
aquí, allá
donde la hubo
y donde jamás la habrá

buscamos restos vida
sin saber muy bien
lo que eso significa.

 

V.

Gogoratzen al duzu
elkar besarkatuta
larrutan egiten genuenean

Gogoratzen al duzu
pasaporte barik
bidaiatzen genuenean

Gogoratzen al duzu
umeak bakarrik
gauaren beldur zirenean.

 

Te acuerdas
de cuando follábamos
abrazados

Te acuerdas
de cuando viajábamos
sin pasaporte

Te acuerdas
de cuando los niños
solo temían la noche.