ALBA CID
OURENSE, 1989
INSTRUCIÓNS PARA ARROLAR O CANÓN DO SIL
1
(unha persoa colle a criatura polos brazos e outra polos pés e balancéase
cara aos lados mentres se recita)
antes de discorrer o río, crebáronse as placas.
a miles de quilómetros, doutras quebras naceron
as montañas amarelas de Li Po e os bosques pétreos de Siberia.
logo apareceu a auga,
buscando, coma as raíces, as fracturas.
2
(recítase facendo énfase nos movementos descritos. subindo e baixando cos dedos
polos brazos ou pola barriga do pequeno)
a néboa dos vales fluviais é diferente. crin que o sabías.
a néboa, nos vales fluviais, suspende os outonos e a resposta das campás.
peta a feito á porta das casas,
e baixo o seu influxo, os homes-teixo descenden ás marxes do río
e constrúen escaleiras de Xacob para cultivar as vides.
se a flor da tarde cae aberta
as fillas dos homes entran no río. fan o morto nas beiras,
xogan a contar socalcos coa mirada ata que se trabucan; rin forte.
mira como brilla a lúa onda os pés delas,
tinguíndose mencía
mentres crecen.
3
(tócanse os dedos do bebé e vanse escondendo conforme enumeramos cousas.
así ata escondelos todos)
o río non arrastra nada que non sexa ouro,
auga bautismal e amigos. o río arrastra os reflexos de toda unha lexión romana
consagrada á trepanación dun monte. o río arrastra os extremos dos cigarros do meu avó
consagrado á trepanación dun monte. tardei anos en decatarme do paralelismo:
o pai de papá construía túneles
mentres lle nacía outro fillo.
non era abril,
enxendrando lilas da terra morta.
4
(ao rematar o recitado, tras repetilo varias veces, faise coma quen lanza o neno ó aire)
igual que se desvía o leito do río
para buscar ouro no leito primixenio
desvíanse os dedos que descobren a ferida
para curala. e
arrolín, arrolán.
arrolín, arrolán.
WING CHUN, DO AMOR COMO ARTE MARCIAL
e todo aquilo que medra tan rápido como a herba sobre a tumba dun paxaro
(Celan)
os gramos de luz que impactan a terra por segundo
(Wright)
dúas persoas a mirarse desde beiras opostas da claridade
(Carson)
falar diso,
do que nos permitimos o luxo de non entender literalmente.
se a luz pode empurrar unha nave espacial
aínda te preguntas quen sairá gañando?
*
dúas amigas conversan na mesa dun bar a primeira hora.
unha delas repasa a liña das pestanas coa xema do dedo índice, parece realmente
afectada
(as súas palabras conforman unha mastaba na mente da outra
un recinto dourado
—con razón mastaba provén do árabe ‘faladoiro’, que atesoura á súa vez restos do
grego antigo stibás, ‘leito de herba’—
dáballe leite de egua e curáballe as chagas con pó de violetas,
pensa a que escoita,
como acontece nas lendas andinas
coma se a efectividade dos remedios se medise pola estrañeza que provocan)
*
*
agochada nun bosque mentres medita, Ng Mui espreita unha serpe pelexar cun grou. direccionalidade fronte a equilibrio, un esplendor de órbitas e esveltezas, dous versos
de metro desigual encabalgando na boca de quen recita.
Ng Mui observa e memoriza os movementos,
a arte.
*
non hai ordenación que valla no mundo
se atendemos ao seu relato, a amiga que fala tamén persevera no contacto.
fai súa a técnica do oponente,
simultanea defensa e ataque,
non arremete contra puntos vitais, pero si contra aqueles que desarman o movemento
por vir
detrás das palabras, músculos
incandescencia
wing chun, ‘eterno canto de primavera’
*
a que escoita non sabe se a amiga aprendeu máis do grou ou da serpe.
a que escoita pregúntase que amuleto exipcio viría ao caso
(se os peixes de cerámica turquesa protexían á portadora de morrer afogada no 1335
a.C., que serviría aquí?)
de xeito subcutáneo,
a mañá avanza coma o veleno expulsado grazas ao peche das mandíbulas
unha trabada de serpe
pouco importa:
permanecen, sen tocarse, unidas no asombro
como as marcas paralelas dos cabeiros na carne da vítima.
tríptico
Óleo sobre tea, a avoa reproduce unha escena de Millet
a súa man dereita oscila tres veces,
sementando cristais de sal ante a inminencia da tormenta,
coma se a moeda do mar bastase para salvarnos. as nenas obsérvanos
desaparecer en contacto co cemento do patio, e son xoias un fragmento de
segundo, algo que sinalar cos dedos mentres se perde.
a chuvia impide que os salmos se adhiran ás cativas
e a man que foi péndulo volve á cadeira; como a caléndula, sabe
repregarse.
cando se pranta un bonsai disponse fóra do centro para facer espazo ao divino:
así ela, conxurando o mal
desde un vértice.
Óleo sobre madeira, o pai di
que recrutar é unha arte.
garda moitas cousas para si: a hora en que a neve azulea sobre a orografía
suíza,
o primeiro dente da filla, o estalido do óso do peito
garda silencio. nunca prantaría un bonsai.
sabe despegar a sombra
do corpo
dos paxaros.
Acrílico sobre papel, a filla repite
similia similiabus curantur 1 mentres atravesa o patio. cando naceu,
penduránronlle unhas cornas de vacaloura no pulso.
un cento de quilómetros ao oeste, os mariñeiros recollen estrelamares para
fertilizar a terra. ela descoñéceo.
imprudente,
colócase no centro e alza a vista, para capturar o brillo que foi
da vía láctea.