Montserrat Villar González

Fundación Ortega MuñozPoesía, SO6

Image

DOROTHEA VON ELBE
Sin título, 2016

MONTSERRAT VILLAR GONZÁLEZ

i, eu morrendo
nesta longa noite
de pedra.
CELSO EMILIO FERREIRO

Logo daquel tempo
o silencio cesou, nacendo a palabra.
Primeiro en tímidos murmurios
que foran converténdose en
longas conversas cada noite.
Fóra, ao solpor, o ar
foi mesturando as verbas
que saían polas fiestras
alongando o seu eco ata
vales lonxanos e pouco habitados.
Primeiro semellaran paxaros a chiar,
máis, despois, tornaron a converterse
en frases con sentido
que todos adoptaran ao adurmiñarse,
imaxinando caricias
que facían fuxir à dor.
Agora, esmoreceu a palabra
e o silencio agachado trala porta
muda en sombra
cada dia.

a MiÑa viDa

Hoxe fixen lentellas
e para mañá
hei comprar carne.

Pasei o aspirador
e baixei o lixo.

De sábado sairemos a cear
para falarmos de negocios
cos outros.

Onte lin a Baudelaire
mentres se cocía o peixe.

Despois reguei as plantas
e puxen a calefacción
porque sempre teño frío.

Sempre me persegue o frío.

vaCinas COntra a MELanCOLÍa

Hai no ceu
sucursais do delirio
onde pecan as almas
ansiosas de destino.

Na terra, entrementres,
os suicidas facemos a fila
para nos inxectaren vacinas
contra a melancolía.

E neses momentos
en que os soños nos alcanzan
imaxinamos a nosa morte
entre orgasmos defensivos.

Hai no ceu
sucursais do destino
onde exaculan as mutiladas
almas do delirio.

O PasO DO tEMPO

O tempo é ouro
–díxome–
e marchou calculando en diñeiro
o que perdera ao me saudar.

Eu fiquei alí,
sentada naquel parque escuro,
mentres as nubes
arroupaban á lúa,
calculando en palabras
o que deixara de pensar.

vOLtarÁs, CrEO

Fuches embora
deixando o teu corpo na cama.
Soou a máquina do tempo,
erguícheste e saíches
a esa rutina cotiá.

Remexín preguizosa
entre os lenzois
e atopei o teu peito,
mais tu xa non estabas.

Voltarás, creo,
cando a friaxe xee a túa alma
e vestirás de novo
esa carne inmóbil
que che quedou na casa.