Marica Campo

Fundación Ortega MuñozPoesía, SO7

Image

JORGE MARTINS
O todo e as partes, 2011

MARTA AGUDO

Imposibilidade do poema

Ti querías dicir sen dicir cousa
coa linguaxe das pedras desde os muros á noite,
a ollada doutros ollos fendendo as aparencias,
para deixar intactas certezas e preguntas
no ritual estraño de vivir sen vivirte.
Mais teces, tecelá, a arañeira en que caes,
lepidóptera cega de palabras,
bébeda bolboreta esvaecida
entre os dedos da morte que non mata
se fere mortalmente e non acerta.
Tolleitas tes as ás, coutado o voo,
mil séculos de chumbo a levidade
que soñaras outrora, todo pende
dun fío tan sutil que só resiste
para termar de ti, a prisioneira
que fixo a súa cadea coas palabras.

Non matarás

Non matarás o lume antes de ser a cinsa
testemuña do incendio, metáfora dos soños
en que ardías outrora.

Non matarás o orballo mentres que o sol non pinte
arcos da vella en cada pinga nova,
cando cae sobre os prados o coitelo da luz
e nas fondas valgadas fai o seu tobo a néboa.

Non matarás aquela que te ve desde o espello,
hala mirar aos ollos e facerlle preguntas.
Responderache o día sinalado
no almanaque da estrela que fulgura
no ceo máis lonxincuo das galaxias.
Non matarás a bágoa a rodar rostro abaixo
nin a que a segue e outras: deviñeches clepsidra.
Déixaas medir o tempo no reloxo de auga,
déixaas que fagan sucos e sementa.

Non matarás a sombra, a túa sombra,
permítelle que queira duplicarte
como un daguerrotipo en gris, borroso,
onde non é posíbel coñeceres a avoa.
Quizais alguén que pase á túa beira
poderá descifrala e dicir o teu nome,
porque a traes e a padeces tan pesada
coma o grillón dun condenado a alxube.

Non matarás o amor nin morrerás de amores,
que non alcanza a terra para inhumar os ósos
do xigante terríbel, do cruel invasor,
do mendigo finxido que era un rei
exiliado, traído na maré
dacabalo nas ondas, mesturado coas crebas
de todos os naufraxios desde que o mundo é
mundo.