JORGE MARTINS
Sem título, 2011

Jaitsiera

Hirurogeietatik behera nator
eta gora begira hasia naiz, zeru-usman,
nire oinak, helmugari begiratu nahi ez,
eta bihotzaren zain daude, adorea hartzeko.
Adiskideak ugaltzen ari dira han eta hemen,
udazkeneko gaztaina-uholdea diruditela,
arantza eta guzti, arantza eta guzti,
eta halere hain emankor, hain emankor.

Bajada

Ya me deslizo por los sesenta
y miro las alturas olisqueando el cielo;
mis pies se desvían de la meta
y esperan a que el corazón los enrumbe.
Las amistades pululan por doquier
como inundación de castañas otoñales,
con sus erizos, con sus espinas,
sin embargo generosas, dadivosas.

Elurretako lorea

Jaioberrien begirada
ahatetxo itsusiz eta ortzadarrez betea,
eskutxo batean zooa,
bestean oihan basa,
aurpegian itsas hondoa,
hatzak jolasean
hortz zorrotzeko piztiekin;
segundo geldiezinak, minutuak...
galgarik gabeko orduak ahutzetara.
Elurretako lorea: urtu zaitez berriro,
bil zure soinekoaren izurrak,
marraztu ongietorriaren aurreko adioa,
ez geratu zain, sabaiari begira,
soineko hori noiz uzkurtuko,
ez baitzaitu babesten erauntsietatik
ez eta egun baldresen hankapetik
zeinak goizero galdera bera baitute,
eta ilunabarrero harridura bera
gaueko marrazo abisalen aurrean.

Flor de la nieve

La mirada de los recién nacidos
llena de patitos feos y arco iris,
el zoo en una manita,
la selva virgen en la otra,
el fondo del mar en la cara,
los dedos jugueteando con las bestias
de afilados dientes:
inexorables segundos, minutos…
horas sin freno hacia los fauces.
Flor de la nieve: vuelve a derretirte,
recoge los pliegues de tu vestido,
dibuja un adiós anterior a la bienvenida,
no esperes a retorcerte mirando
al techo azul que no te protege
de la intemperie ni de las pisadas
de los días torpes que repiten siempre
la misma pregunta por la mañana
y el mismo asombro vespertino
de los tiburones abisales de la noche.

Zer egin ba, zer, inork ez baitu
guztiaren ezereza ikusten?

Jendetza kalean borborka
irudirik gabeko ispiluetan barna;
iragarki batek usoa aldarrikatzen du,
estresaren gainetik hegan egin
dezaten presaren babesgabeek,
sufritzen ari baitira ez nozitzearren
bidetik bazterrera geratzea eta autorik
gabe igarotzea zer, eta botere eta aintzaren
parte izan beharraren asperdura.
Gozotegi irribarretsuen
eta ke-hodi iheslarien usainak
itsuen esnaera dakar,
eta hor doaz lasterka joan-etorrian,
in extremis salbatuko balira bezala.

¿Qué hacer, entonces, qué,
si nadie ve la nada de todo?

Jendetza kalean borborka
irudirik gabeko ispiluetan barna;
iragarki batek usoa aldarrikatzen du,
estresaren gainetik hegan egin
dezaten presaren babesgabeek,
sufritzen ari baitira ez nozitzearren
bidetik bazterrera geratzea eta autorik
gabe igarotzea zer, eta botere eta aintzaren
parte izan beharraren asperdura.
Gozotegi irribarretsuen
eta ke-hodi iheslarien usainak
itsuen esnaera dakar,
eta hor doaz lasterka joan-etorrian,
in extremis salbatuko balira bezala.

Hiru tulipan

Hiru tulipan ubel
parke publikora ongietorria emanez;
emakume bat bere haurrari purea eskaintzen,
haurrak koilarari uko
eta eskua luzatzen du tximeleta batengana;
ama berriro saiatzen da; tximeleta, inguruka.
Zelatari suizida batek leihoko errezelak itxi
eta etxe barrura jotzen du burumakur.
Arratsaldeak ez du gehiagorako ematen.
Aitona horren zizpurua ez da aintzat hartzekoa.
Egunkarien lehen orrialdea
Zinema Jaialdiari eskainia.
Iraken bonba bat, zazpigarren orrialdean.
Goseteko haurra ez da albiste.
Garagardo mikatz samar bat hartzeko ordua da;
tabernetan, adiskideak, zarata.

Tres tulipanes

Tres tulipanes morados dan la bienvenida
a la entrada del parque público;
una mujer ofrece puré a su niño
que rechaza la cuchara
y extiende la mano hacia una mariposa;
la madre insiste, la mariposa revolotea.
Un suicida mirón se retira cabizbajo
y corre las cortinas de su ventana.
La tarde no da para más.
El suspiro de ese abuelo no cuenta.
La primera plana de los periódicos
destinada al Festival de Cine.
Una bomba en Irak, en la séptima página.
El niño-hambruna no es noticia.
Es hora de tomarse una cerveza un poco amarga;
hay amigos en los bares, ruido.

Ezin jakin

Entzun nahi zaitut, entzun,
jende zoragarria zara,
adeitasunaren biltegi,
beherapenik eta merkealdirik gabea;
atsegin ditut kaobazko silaba horiek,
zure begiak aterki dira
malkojariotik babesteko,
begi-ninietan hezetasun arin bat baino ez.
Mintza zakizkit, txalapartari leun,
jo zura, jo burdina;
adi nagokizu, zin dagit, baina ezin jakin
zertaz mintzo zatzaizkidan.

No sé de qué

Quiero escucharte, quiero,
eres gente encantadora
almacén de buenas maneras
sin rebajas ni saldos;
me complacen tus sílabas de caoba,
tus ojos son paraguas que te
preservan de llantos copiosos,
solo una ligera humedad en el iris.
Háblame, suave percusionista,
haz sonar triángulos y marimbas;
te escucho, lo juro,
pero no sé de qué me hablas.